بیماری اوتیسم یک اختلال نورولوژیک است که خودش را در سال‌های اولیه رشد کودک نمایان می‌کند. این اختلال باعث مشکلاتی چون رفتارهای تکراری، نقص در مهارتهای ارتباطی کلامی و غیرکلامی و رفتارهای اجتماعی می‌گردد.

منظور از اختلال اوتیسم در کودکان و بزرگسالان چیست؟

اختلال اوتیسم به گروهی از اختلالات پیچیده عصبی گفته می‌شود که به الگوهای تکراری و مشخص رفتاری و مشکلات ارتباطات و تعامل اجتماعی مربوط می‌شود. علائم اوتیسم از دوران کودکی شروع می‌شود و زندگی فرد را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.

طیف وسیعی از علائم، مهارت‌ها و سطوح ناتوانی در عملکرد وجود دارد که می‌تواند در افراد مبتلا به اختلال اوتیسم رخ دهد. بعضی از کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال اوتیسم به‌طور کامل قادر به انجام تمام فعالیت‌های روزمره زندگی هستند، درحالی ‌که دیگر بیماران اوتیسمی برای انجام فعالیت‌های اساسی نیاز به پشتیبانی زیادی دارند.

آیا اوتیسم درمان دارد؟

اوتیسم ناتوانی مادام العمر است که بر بعضی از کودکان و بزرگسالان تاثیر می‌گذارد. مشکل اصلی دشواری در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی و داشتن رفتارهای محدود یا تکراری است. کیفیت زندگی بسیاری از کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم می‌تواند به‌طور قابل‌ توجهی با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب بهبود یابد.

در حال حاضر هیچ روش استانداردی برای درمان بیماری اوتیسم وجود ندارد. راه‌های زیادی برای افزایش توانایی فرزند شما جهت رشد و یادگیری مهارت‌های جدید وجود دارد. شروع به یادگیری زودهنگام این مهارت‌ها می‌تواند نتایج بهتر به همراه داشته باشد. درمان اوتیسم شامل رفتاردرمانی و ارتباطات درمانی، آموزش مهارت‌ها و مصرف داروها برای کنترل علائم است.

درمان اوتیسم

علت بیماری اوتیسم چیست؟

متخصصین علت اصلی بیماری اوتیسم را نمی‌دانند اما تحقیقات نشان می‌دهد که ژن‌ها و محیط‌ زیست نقش مهمی ایفا می‌کنند.

برخی از عوامل خطر اوتیسم عبارت‌اند از:

• جنسیت
• داشتن خواهر و برادر مبتلا به اختلال اوتیسم
• داشتن پدر و مادر مسن
• ژنتیک

جنسیت

احتمال ابتلا پسران به اختلال اوتیسم بیشتر از دختران تشخیص داده شده است.

داشتن پدر و مادر مسن

مادری که زمان تولد نوزاد بیش از۳۵ ساله دارد یا پدری که ۴۰ ساله یا بیشتر است.

ژنتیک

بعضی از کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم اختلال ژنتیکی خاصی نیز دارند. این شرایط شامل سندرم داون، سندرم X شکننده و اسکلروز توبول است.

علائم اوتیسم در کودکان و بزرگسالان

برای بسیاری از کودکان علائم بیماری اوتیسم با افزایش سن و رفتار درمانی بهبود می‌یابد. برخی از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در دوران نوجوانی ممکن است دچار افسردگی یا مشکلات رفتاری شوند و درمان آن‌ها هنگام انتقال به بزرگسالی ممکن است تغییراتی داشته باشد.

افراد مبتلا به اختلال اوتیسم معمولا در زمان بزرگسالی نیز نیاز به کمک و پشتیبانی دارند، اما بسته به‌ شدت اختلال، افراد مبتلا ممکن است قادر به داشتن شغل موفق و داشتن زندگی مستقل یا همراه با حمایت باشند.

شدت اختلال اوتیسم می‌تواند بسیار متفاوت باشد و بر اساس میزان ارتباط اجتماعی، اصرار بر محیط و فعالیت‌های مشابه و الگوهای تکراری رفتاری می‌تواند عملکرد روزانه فرد را تحت تاثیر بگذارد.

علائم اوتیسم عبارت‌اند از:

• مشکل در تعاملات اجتماعی
• ضعف در برقراری ارتباطات
• حساسیت به محرک‌های بیرونی

مشکل در تعاملات اجتماعی

افراد مبتلا به اوتیسم ایجاد و حفظ روابط را دشوار می‌دانند. این به این دلیل است که آن‌ها به‌طور غریزی به اشکال غیرکلامی ارتباطات مانند حالت صورت، حرکات فیزیکی و تماس چشمی پاسخ نمی‌دهند.

آن‌ها اغلب قادر به درک و بیان نیازهای خود نیستند زیرا آن‌ها قادر به تفسیر و درک نیازهای دیگران نیستند. این موضوع توانایی آن‌ها در به اشتراک گذاشتن علایق و فعالیت‌هایشان با دیگران را دچار لطمه می‌کند.

ضعف در برقراری ارتباطات

از آنجا که افراد مبتلا به بیماری اوتیسم در مهارت‌های ارتباطی مشکل دارند، ممکن است ملاقات با افراد و دوست شدن برایشان دشوار باشد. اغلب به نظر می‌رسد که آن‌ها در جهان خودشان زندگی می‌کنند.

آن‌ها همچنین ممکن است در پیشرفت گفتاری تاخیر داشته باشند و درک بسیاری از چیزهایی که افراد به آن‌ها می‌گویند برایشان دشوار است و این بر توانایی آن‌ها در ایجاد و حفظ مکالمات تاثیر می‌گذارد.

آن‌ها کنایه را درک نمی‌کنند و همه‌چیز را به معنای واقعی کلمه متوجه می‌شوند. افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند اغلب بسیار صادق هستند، زیرا قبل از صحبت کردن چیزی را فیلتر نمی‌کنند.

این بیماران همچنین ممکن است عباراتی را که در تلویزیون شنیده‌اند یا کلماتی که افراد پیش از آن به آن‌ها گفته بودند تکرار کنند. برای افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند و مهارت‌های زبان خوبی هم دارند، بیان نیازهایشان و تفسیر نیازهای دیگران دشوار است و ممکن است از جملات به‌ صورت تصادفی بدون توجه به معنا یا موضوع صحبت استفاده کنند.

حساسیت به محرک‌های بیرونی

افراد مبتلا به اختلال اوتیسم همچنین به صداها، لمس، مزه‌ها، بوها، نور و رنگ‌ها بیش ‌از حد حساس هستند. برای فرد اوتیسمی که دارای حساسیت بیش ‌از حد است، صداهایی که دیگران ممکن است متوجه آن‌ها نباشند، غیرقابل تحمل است و ممکن است نیازمند استفاده از محافظ گوش برای جلوگیری از شنیدن صداها باشد.

برخلاف بیماران اوتیسمی خیلی حساس، افراد مبتلا به بیماری اوتیسم نیز وجود دارند که هیچ حساسیتی نسبت به رفتارهای خود ایمنی ندارند و یا حساسیت آنها بیش ‌از حد پایین است برای مثال بیمار ممکن است به دست و پای خود آسیب بزند، بیش ‌از حد بچرخد یا سرش را به جایی بکوبد.

چگونگی تشخیص اختلال اوتیسم

تست اوتیسم در کودکان شامل پرسشنامه یا ابزار غربالگری برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد پیشرفت و رفتار کودک می‌باشد. بعضی از ابزارهای غربالگری صرفا بر مشاهدات والدین تکیه می‌کنند، در حالی ‌که برخی دیگر بر ترکیبی از مشاهدات والدین و پزشک متکی هستند.

اگر ابزارهای غربالگری احتمال اختلال اوتیسم را نشان دهند، معمولا ارزیابی جامع‌تر انجام خواهد شد.

راههای کنترل و درمان بیماری اوتیسم

درمان قطعی اوتیسم وجود ندارد. درمان و مداخلات رفتاری برای بهبود علائم خاص طراحی‌ شده و می‌تواند این علائم را به‌طور قابل‌ توجهی بهبود بخشد. برنامه درمان مناسب با درمان‌ها و مداخلات همراه است که نیازهای خاص فرد را برآورده می‌کنند. اکثر متخصصان معتقدند که مداخله زودهنگام بهتر و مفیدتر است.

به طور کلی روش‌هایی که برای کنترل اختلال اوتیسم پیشنهاد می‌شود شامل موارد زیر است:

• مداخلات آموزشی و رفتاری
• دارو درمانی

مداخلات آموزشی و رفتاری

مداخلات رفتاری و آموزشی زودهنگام در بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم بسیار موفق بوده است. در این مداخلات درمانگرها از تمرینات آموزشی بسیار متمرکز و شدید برای کمک به مهارت‌های اجتماعی و زبان کودکان، مانند تجزیه ‌و تحلیل کاربردی رفتار استفاده می‌کنند که رفتارهای مثبت را تقویت می‌کند و مانع از رفتارهای منفی می‌شود.

درمان اختلال اوتیسم

علاوه بر این، مشاوره خانواده برای والدین و خواهر و برادر کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم اغلب به خانواده‌ها کمک می‌کند تا با چالش‌های خاص زندگی با یک کودک مبتلا به اختلال اوتیسم مقابله کنند.

دارو درمانی اوتیسم

در حالی که دارو نمی‌تواند بیماری اوتیسم یا حتی علائم اصلی آن را درمان کند، اما برخی از داروها می‌توانند به کاهش علائم مرتبط مانند اضطراب، افسردگی و اختلال وسواس فکری و رفتاری کمک کنند. داروهای ضد روان‌پریشی برای درمان مشکلات رفتاری شدید استفاده می‌شوند.

همچنین در صورت وقوع تشنج، می‌توان آن را با یک یا چند داروی ضد تشنج درمان می‌شود. داروهایی که برای درمان افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌تواند به‌طور مؤثر برای کمک به کاهش تکانشگری و بیش فعالی در افراد مبتلا به بیماری اوتیسم استفاده شود.

والدین، مراقبین و افرادی که مبتلا به اوتیسم می‌باشند باید قبل از اتخاذ هر نوع درمان اثبات نشده احتیاط کنند.