فتق چیست ؟ امروزه مردم به بیرون زدگی کشاله ران فتق یا باد فتق می گویند . نکته اینجاست که فتق ممکن است در هرجایی از بدن ایجاد شود. در واقع به جابجایی اعضای بدن از جایگاه طبیعی خود فتق گفته می شود.

فتق ها جدار شکم، فتق های روده ای یا فتق مغزی نیز وجود دارد اما بیشتر مردم فتقهای کشاله ران و ناف را بیشتر می شناسند. فتق های جدار شکم انواع مختلف و علل مختلفی دارد . شایع ترین فتق جدار شکم فتق اینگوینال یا مغبنی (کشاله ران) می باشد که بیشتر در سمت راست دیده می شود. فتق های جدار شکم ممکن است در جاهای مختلف وبه اسمهای گوناگون وجود داشته باشد که در اینجا فقط به فتق کشاله ران و فتق نافی اشاره می کنم.

اصولا فتق های جدار شکم علل مختلفی دارند ولی به 2 گروه مادرزادی و اکتسابی تقسیم می شوند . علل مادرزادی که بیشتر به علت نقص ژنتیکی در تشکیل سیر آناتومیکی بیضه ها می باشدو در کودکان حتی موقع تولد دیده می شود و حتی ممکن است حاوی مایع نیز باشد.

فتق های اکتسابی بیشتر در سنین بالاتر دیده می شود و از علل آن سیگار، فعالیت سنگین، مشکلات ریوی و سرفه های مزمن، مشکلات عضلانی، سابقه جراحی های ناحیه و ..... می باشد. البته فتق هایی که در سنین جوانی ایجاد می شود نیز ممکن است علت مادرزای داشته باشد.

کلا در فتق ها مسئله مهمی که باید در نظر گرفته شود آن است که محتوی فتق شامل چه ارگانها و عناصری می باشد. فتق های جدار شکم بیشتر شامل ارگانها ی داخل شکم و روده ها و امنتوم ها( چادورینه) می باشد و باید به آن دقت کرد. فرقی ندارد که فتق به چه دلیل ایجاد شده باشد بلکه باید در هر صورت تحت جراحی قرار گیرد.

علائم فتق چیست؟

علائمی که فتق ها ایجاد می کنند بیشتر خود را به شکل توده در ناف و یا کشاله ران نشان می دهند که اندازه های مختلفی دارد. در موارد فتق نافی توده ای گرد از وسط ناف خارج می شود که می تواند از اندازه یک گردو تا اندازه یک توپ فوتبال باشد که بستگی به مراحل فتق و نقص جدار شکم دارد.

از نظر آناتومیکی جدار شکم از لایه های مختلف تشکیل شده که کاملا محکم و روی هم می باشند .نقص این جداره ها به دلایلی که گفته شدباعث می شود که این احشاء شکمی به علت فشار داخل شکمی خارج شده و توسط پوست روی آن پوشیده و خود را بصورت توده نمایان کنند.

علامت دیگر درد است ، درد مسله مهمی است که باید به آن دقت کرد. اصولا فتق ها تابع وضعیت بیمار کوچک و بزرگ و داخل و خارج می شوند. در هنگام سرفه یا زور زدن بیرون زده و هنگام خوابیدن داخل می رود. بیشتر بیماران موقع ایستادن زیاد دچار درد مبهم کشاله ران می شوند که به علت فشار فتق می باشد.

بعضی اوقات فتق ها (بیشتر در کشاله ران) ممکن است خود را با درد مبهم ناحیه نشان دهد و در معاینه توده ای لمس نشود.و بیمار باشکایت از درد مراجعه کند.

در مورد فتق های کشاله ران ممکن است از يک توده کوچک شروع شده و یا تا داخل کیسه بیضه پيشرفت کرده و حتی باعث بزرگ شدن کیسه بیضه ها شده و گاهی تا اندزه یک توپ بسکتبال بزرگ شود که روده های بیمار را نیز در بر گیرد

مسئله ای که مهم است این است که تا وقتی که این توده ها متحرک هستند مشکلی ندارند ولی گاهی این توده ها گیر افتاده و باعث درد شدید می شودکه جزء اورژانسهای پزشکی بوده و حتما باید جا انداخته شود. (باید توده بیرون زده را به محل اصلی خود باز گرداند.) البته جا اندازی فتق فقط در فتق های کشاله ران جایز است و تا دو بار ممانعتی ندارد اما فتق های دیگر تما باید تحت عمل جراحی قرار گیرندو جا اندازی جایز نمی باشد.

البته جا اندختن فتق كشاله ران هم شرایطی داردهنگامی که فتق گیر می افتد به علت انسداد روده درون آن و کاهش خونرسانی احتمال پاره شدن روده داخل فتق وجود دارد که در صورت پیشرفت این مشکل و سیاه شدن روده جا انداختن جایز نبوده و بیمار حتما باید بصورت اورژانس جراحی شود و یا هنگامیکه بعد از دو بار جا اندازی، جا نیافتاد فتق باید به صورت اورژانس جراحی شود.

علائم ايسکمی (کاهش خون رسانی) و کم خونی و احتمال پارگی روده شامل درد کل شکم، تب، تهوع و استفراغ شدید و عفونت خونی می باشد که بیمار حتما باید تحت جراحی قرار گیرد.

فتق های اینگوینال (کشاله ران) در هر موقعی که تشخیص داده شود باید تحت جراحی قرار گیرند البته به جراحی اورژانس احتیاج ندارند. ( مگر در مواردی که اشاره شد) و باید به صورت سرپایی بیمار در اسرع وقت جراحی شود. در افراد پیر که حال عمومی خوبی ندارند و شرایط عمل جراحی را ندارند می توان محافظه کارانه رفتار کرد و بیمار را جراحی نکرد. ولی در موارد اورژانس باید این بیماران نیز جراحی شوند. در مواردی هم فتق کم کم بزرگ شده و داخل کیسه بیضه شده و گیر می افتد که به مرور زمان صورت می گیرد و از این فتق ها باید ترسید.

محل برش فتق ها ي کشاله ران کمی پایینتر از برش آپاندیس روی شکم در هر دوطرف می باشد.
در موارد فتق نافی در سنین بالا حتما باید جراحی شود . در بچه ها می توان تا سن 4 سالگی صبر کرد اما در مواردی که بیش از 4 سال بماند و یا گیر بیافتد و یا قطر نقص شکمی بیش از یک انگشت باشد(یعنی نوك انگشت وارد شکم شود) باید جراحی شود.

فتق هایی که وارد کیسه بیضه می شوند گاهی با توده های بیضه و واریس بیضه اشتباه می شوند که در مورد شک باید حتما به پزشک مراجعه کرد.

پس در موارد فتق باید به پزشک مراجعه کرده و در مورد جراحی با وی مشاوره کرد تا از عوارض خطرناک تر جلوگیری شود.

آیا بعد از عمل جراحی فتق عود می کند؟

بله- فتق ها ممکن است بعد از جراحی دوباره عود کنند که بستگی به تکنیک عمل جراحی دارد . ما گاهی در جراحی فتق از مش یا یک توری مصنوعی استفاده می کنیم تا مانند یک پشتیبان از فتق جلوگیری کند که گاهی باز هم عود می کند.

آیا فتق بند باعث بهبود فتق می شود؟

خیر- در موارد فتق های کشاله ران برای مدت محدودی که بیمار جهت جراحی وقت ندارد اشکالی ندارد ولی باعث درمان آن نمی باشدو استفاده دراز مدت از فتق بند ها باعث چسبندگی لایه های فتق و مشکلتر کردن جراحی می شود.

عوارض جراحی فتق چیست؟

شایعترین عارضه جراحی فتق درد ناحیه می باشد که گاهی تا یک سال باقی می ماندو آزار دهنده است. که مصرف مسکن ها و پوشیدن شورت های محکم که بیضه هارا بالا ببرد می تواند کمک کننده باشد.

خونریزی و بزرگ شدن منطقه از عوارض دیررس جراحی ممکن است باشد که عموما کار خاصی احتیاج ندارد و با درمان علامتي(کمپرس آب گرم و مصرف مسکن ) بهتر می شود

نکته اینجاست که فعالیت های سنگین را بیمار نباید بلافاصله بعد از جراحی شروع کند و احتمال عود فتق را زیاد می کند. عفو نت های زخم هم مانند هر زخم دیگر ممکن است اتفاق بیافتد . اصولا بعد از عمل جراحی فتق نباید تا 48 ساعت به زخم آب بخورد ولی بعد از آن بیمار می تواند حمام برود.

از عوارض دیگر جراحی فتق سوزش و خارش ناحیه می باشد که نکته مهمی نیست. در جراحی فتق ها دو طرفه در مواردی که تکنیک غلط باشد عقیمی نیز دیده می شود که بسیار نادر است . در کل ورزیده بودن عضلات شکم از عود فتق ها جلوگیری می کند . اصولا فتق های کشاله ران در افرادی که عضلات شکمی شلی دارند بیشتر دیده می شود.

پس نکاتی که باید در نظر بگیریم این است که در صورت داشتن فتق همیشه به سرعت به پزشک جراح رفته تا در باره آن مشورت انجام شود.

در صورت گیر افتادن فتق حتما به اورژانس برروید چون جزء اور ژانسهای جراحی می باشد. امروزه روشهای لاپاراسکوپی نیزجهت جراحی فتق استفاده می شود که از عوارض آن می کاهد و از نظر زیبایی و مشکلات محل عمل مقبولتر از روش باز می باشد.

البته روش لاپاراسکوپی در همه انواع هرنی ها (فتق ها ) استفاده نمی شود.

یکی از سوالاتی که بیشتر مردان بعد از عمل فتق دارند زمان ایجاد روابط زناشویی بعد از عمل فتق است که ربطی به عمل نداشته و هر وقت که بیماردرد نداشته باشد می تواند رابطه جنسی برقرار کند.

فتق و انواع آن،دلایل ایجاد و روش های درمان

انواع فتق کدامند؟

هرنی اینگوئینال (Inguinal hernia)

این یکی از رایج ترین انواع فتق است که هم در مردان و هم در زنان وجود دارد. اینگوینال در مردان یک کانال برای طناب اسپرماتیک و عروق خونی آن است که به بیضه ها می روند. در زنان نیز این کانال حاوی رباط گرد رحمی است که از رحم حمایت می کند.

در فتق اینگوینال، بافت چربی یا بخشی از روده ها به کشاله ران در بالای ران وارد می شود. هرنی اینگوینال همانطور که گفته شدن شایع ترین نوع فتق است و در مردان بیشتر از زنان دیده می شود.

هرنی فمورال یا رانی (Femoral hernia)

یکی از انواع کمتر شایع فتق است که با نام هرنی رانی نیز شناخته می شود. این هرنی بیشتر در خانم های مسن دیده می شود نسبت به هرنی اینگوینال بسیار کمتر رخ می دهد.

فتق نافی (Umbilical hernia)

در برخی از افراد هرنی ممکن است از طریق شکم در اطراف ناف رخ دهد. در این مواقع بافتی که به دام می افتد معمولا چربی یا بخشی از روده ها است. هرنی نافی ممکن است در هر سنی و در هر دو جنس رخ دهد. شایع ترین نوع فتق در نوزادان همین نوع است.

فتق هیاتال یا هیاتوس Hiatal (hiatus)

در این هرنی بخشی از معده از طریق سوراخی در دیافراگم (پوشش افقی ماهیچه ای که قفسه سینه را از شکم جدا می کند) به داخل حفره قفسه سینه فشار می آورد.

انواع دیگر فتق عبارتند از:

• فتق برشی: در این هرنی بافتی از محل اسکار یا زخم شکمی بعد از عمل های جراحی از راه دور شکم یا لگن بیرون زده میزند.
• هرنی اپی گاستر: در این نوع هرنی بافت چربی از ناحیه شکم ما بین ناف و قسمت تحتانی استخوان جناغ بیرون زده می زند.
• هرنی اسپیگلین: روده از طریق شکم در کنار عضله شکم به زیر ناف فشار می آورد.
• فتق دیافراگمی: اندام های شکم از طریق سوراخی در دیافراگم به سمت قفسه سینه حرکت می کنند.

هرنی چقدر شایع است؟

متاسفانه هرنی ها مشکلاتی نسبتا شایع در جوامع هستند اما همه آن ها به یک اندازه شیوع ندارند. به طور کلی درصد شیوع انواع فتق به این صورت است:

• اینگوینال یا فمورال 75 تا 80 درصد
• برشی یا شکمی  2%
• هرنی نافی 3 تا 10 است که 10 تا 20 درصد نوزادان را تحت تأثیر قرار می دهد.
• 1 تا 3 درصد نیز انواع دیگر هرنی هستند.

علت فتق چیست؟

دو فتق اینگوینال و فمورال معمولا به دنبال ضعیف شدن عضلات این نواحی رخ می دهند. ضعف عضلات ممکن است از بدو تولد وجود داشته باشد و یا با افزایش سن این اتفاق رخ دهد. همچنین بلند کردن اجسام سنگین و وارد آوردن فشار زیاد به بدن مخصوصا به شکم و کشاله ران علت فتق می شود.

لازم به ذکر است که چنین فشاری ممکن است ناشی از فعالیت بدنی، چاقی، بارداری، سرفه های مکرر یا فشار بر روی توالت به دلیل یبوست باشد. همچنین بزرگسالان ممکن است با فشار دادن به ناحیه شکم، اضافه وزن، سرفه شدید طولانی مدت یا پس از زایمان دچار فتق ناف شون

علت فتق هیاتال نیز به طور کامل شناخته نشده است، اما ضعیف شدن دیافراگم با افزایش سن یا فشار بر روی شکم می تواند نقش مهمی در این زمینه داشته باشد.

علائم فتق چیست؟

هرنی شکمی یا در ناحیه کشاله ران می تواند یک توده یا برآمدگی قابل توجه ایجاد کند که می تواند به عقب رانده شود یا در هنگام دراز کشیدن ناپدید شود. معمولا خندیدن، گریه کردن، سرفه کردن، زور زدن در حین اجابت مزاج یا انجام فعالیت بدنی نیز می تواند باعث نمایان شده توده شود. اگر این برآمدگی را فشار دهید احتمالا مجددا برآمدگی با عقب رفتن بافت های به دام افتاده ناپدید می شود.

سایر علائم فتق این ها هستند:

• تورم یا برآمدگی در کشاله ران یا کیسه بیضه
• افزایش درد در محل برآمدگی.
• درد هنگام بلند کردن چیزی
• افزایش اندازه برآمدگی با گذشت زمان
• احساس درد مبهم
• احساس سیری
• احساس علائم انسداد روده

همچنین در خصوص هرنی هیاتال ممکن است هیچ برآمدگی وجود نداشته باشد و همه علائم در داخل باشند. مثلا ممکن است شما مدام دچار نشانه های دیگری شوید. برخی از علائم فتق هیاتال این ها هستند:

• سوزش سر دل
• سوء هاضمه
• مشکل در بلع
• بازگشت غذا به پلو
• درد قفسه سینه
• و ….

نحوه تشخیص هرنی چگونه است؟

به جز علائمی که ممکن است نشان دهنده هرنی باشد، این مشکل به صورت قطعی با یک معاینه فیزیکی توسط یک پزشک و یا با کمک آزمایش های خاصی تشخیص داده می شود.

در طول معاینه فیزیکی توسط پزشک معمولا در ناحیه ای که فتق رخ داده است، برآمدگی قابل مشاهده یا قابل لمس وجود دارد. به عنوان بخشی از معاینه فیزیکی معمولی مردان برای فتق مغبنی، پزشک ناحیه اطراف بیضه ها و کشاله ران را در حالی که از بیمار خواسته می شود سرفه کند لمس می کند. در برخی موارد، تصویربرداری از بافت نرم مانند سی تی اسکن به طور دقیق این بیماری را تشخیص می دهد.

برای درمان هرنی باید به چه دکتر مراجعه کنیم؟

به محض اینکه متوجه شدید که علائم فتق را دارید میبایست به یک پزشک مراجعه کنید. اگر برای برطرف کردن هرنی نیاز به جراحی داشته باشید می توانید به یک جراح عمومی و گاها یک جراح مجاری ادراری (اگر فتق ران داشته باشید) مراجعه کنید. اما چون بیشتر هرنی ها از نوع شکمی هستند بهتر است به یک جراح عمومی مراجعه کنید.

درمان فتق چیست؟

هرنی ها معمولاً به خودی خود یا حتی با کمک دارو درمان نمی شوند بنابراین باید برای درمان آن به نزد پزشک متخصص مراجعه کرد. پزشک معمولا بهترین درمان را برای درمان فتق به شما توصیه می کند و ممکن است شما را به جراح ارجاع دهد. اگر جراح فکر کند که ترمیم هرنی شما ضروری است، روشی را برای ترمیم که به بهترین وجه نیازهای شما را برآورده می کند، انتخاب کرده و انجام می دهد.

همچنین در مورد فتق ناف در کودک، اگر اندازه آن بزرگ باشد تا سن 4 تا 5 سالگی بهبود نیافته باشد، ممکن است جراحی توصیه شود. در این سن، کودک معمولاً می تواند از عوارض جراحی جلوگیری کند. اما اگر یک فرد بالغ مبتلا به هرنی نافی باشد، معمولاً انجام جراحی توصیه می شود زیرا این وضعیت به خودی خود بهبود نمی یابد و خطر عوارض بیشتر است.

فنق چگونه عمل جراحی می شود؟

به طور کلی 3 روش جراحی برای درمان فتق وجود دارد:

جراحی باز

جراحی باز رایج و مرسوم ترین شیوه درمان جراحی فتق است. در این روش، برشی بر روی یا اطراف هرنی زده می شود. برای دسترسی به هرنی ممکن است چند لایه از بافت های مختلف برش بخورد. بعد از دسترسی نیز بافت هایی که به دام افتاده اند سر جای خودشان برگردانده می شوند و دیواره عضلات ضعیف شده با کمک مش (یک سیله طوری مانند قابل یا غیر قابل جذب) بخیه می شود.

جراحی لاپاراسکوپی

لاپاراسکوپی یک روش تقریبا مدرن برای انجام عمل های جراحی با حداقل تهاجم است. در این روش برش ها بسیار کوچک هستند و ترمیم با دقت بالایی به کمک ابزار باریک و درازی که از طریق برش ها وارد محل فتق شده اند، صورت می گیرد.

ترمیم فتق رباتیک

در این روش درست مانند جراحی لاپاراسکوپی از برش های کوچک و ابزار لاپاراسکوپیک انجام داده می شود. جراح در اتاق کنترل روی یک کنسول مدیریت می کند و نتیجه اقدامات او باعث حرکت بازوهای رباتیک و انجام عمل فتق می شود. در حالی که جراحی رباتیک می تواند برای برخی از هرنی های کوچکتر یا مناطق ضعیف استفاده شود، اکنون می توان از آن برای بازسازی دیواره شکم نیز استفاده کرد.

اگر هرنی را درمان نکنیم چه می شود؟

تنها هرنی که می تواند تا حدی خودش ترمیم شود، فتق نافی در نوزادان است. سایر هرنی های دیگر به صورت خود به خود درمان نمی شوند و اگر به حال خود رها شوند باعث بزرگ تر و دردناک تر شدن آن می شوند. در صورت عدم درمان شما ممکن است با عوارض فتق مبتلا شوید. به عنوان مثال موارد زیر عوارض فتق رانی (اینگوینال) یا فمورال هستند:

• انسداد (حبس) : بخشی از روده در کانال اینگوینال () گیر می کند و باعث تهوع، استفراغ، شکم درد و یک توده دردناک در کشاله ران (واقع در کشاله ران) می شود.
• نکروز یا آسیب دائمی به بافت: در این وضعیت بخشی از روده به گونه ای به دام می افتد که جریان خونرسانی به آن قطع می شود. در چنین مواردی، جراحی اورژانسی (در عرض چند ساعت پس از وقوع) برای جلوگیری از مرگ بافت ضروری است در غیر این صورت آن بخش برای همیشه از بین رفته و باید برای برداشتن و بخیه روده عمل جراحی صورت بگیرد.

چطور باید از بروز فتق پیشگیری کرد؟

اگر سابقه خانوادگی هرنی دارید و یا فکر می کنید ممکن است در آینده با آن مواج شوید، دنبال کردن نکات زیر می تواند به شما در پیشگیری فتق کمک زیادی کند:

• در نظر گرفتن یک رژیم غذایی سالم
• انجام ورزش و رسیدن به وزن ایده آل
• پیشگیری از بروز یبوست و فشار به بخش تحتانی شکم و زیر شکم با مصرف  میوه، سبزیجات و غلات کامل
• بلند نکردن اجسام سنگین
• بلند کردن اجسام با فرم و پوزیشن صحیح
• درمان سرفه و عطسه های مداوم با کمک پزشک
• ترک سیگار (زیرا سیگار سرفه و عطسه و احتمال فتق را افزایش می دهد)

بعد از درمان و جراحی فتق چه چیزی در انتظار ماست؟

جراح بعد از اینکه هرنی را ترمیم کرد، برای بهبودی سریع تر، به شما دستورالعمل هایی خواهد داد. مثلا رژیم غذایی مناسب برای دوره نقاهت، نحوه مراقبت و از زخم ها و پانسمان و خلاصه بایدها و نبایدهای بعد از عمل را به طور کامل برایتان توضیح خواهد داد.

درمان این مشکل شایع به خوبی و در زمان کوتاهی انجام می شود و بیشتر افراد برای همیشه با هرنی خداحافظی می کنند. بنابراین به دلیل ترمیم اصولی، به ندرت پیش می آید که فتق دوباره عود کند اما اگر به توصیه ها عمل نکنید احتمال عود آن وجود خواهد داشت.

درمان و جراحی زخم پای دیابتی همیشه لازم نیست گاهی اوقات به ساگی می توان از این بیماری پیشگیری نمود. دیابتی‌ها باید توجه داشته باشند در مقایسه با سایر افراد مشکلات بیشتری در رابطه با پاهایشان دارند که می‌تواند منجر به عفونت‌های خطرناک شود. نکات زیر به شما کمک می‌کند تا نشانه‌های عفونت پا را بشناسید و در مراحل اولیه اقدامات پیشگیرانه را برای جلوگیری از پای دیابتی انجام دهید.

پای دیابتی از دو راه ایجاد می‌شود:

۱– نقش صدمه به اعصاب (نوروپاتی) در پای دیابتی

به طور عادی، اگر پای ما صدمه ببیند یا عفونتی به وجود بیاید، درد برای ما هشداری است تا برای شرایط خطر آماده باشیم و سریعتر به پزشک مراجعه کنیم. در دیابت اعصاب پا تحت تاثیر قرار می‌گیرد و درد کمتری در پاها احساس می‌شود. یعنی افراد دیابتی ممکن است درد ناشی از یک بریدگی کوچک یا تاول را، احساس نکنند.

احساس کرختی یا سوزن سوزن شدن می‌تواند نشان عدم خون‌رسانی کافی عضو باشد.

۲– نقش سختی دیواره عروق (واسکولوپاتی) در پای دیابتی

– در دیابت، عروق پا نیز تحت تاثیر قرار می‌گیرند و سخت و تنگ می‌شوند. بنابراین حجم خون کمتری را به سمت پاها هدایت می‌کنند.

– از نشانه‌های اختلال در خون‌رسانی پا، سرد شدن، رنگ پریدگی و کبود شدن پاها خصوصا انگشتان است.

– بریدگی‌ها اگر درمان نشوند، عفونت کرده و می‌تواند باعث سیاه شدن (گانگرن) پا شود. سیاه شدن پا ضایعه‌ای است که در صورت عدم درمان منجر به قطع کردن پا می‌شود، تا آسیب به بخش‌های بالاتر و سالم‌تر منتقل نشود.

در بیماران دیابتی که اعصاب و عروق با هم درگیرند، حتی زخم‌های کوچک هم باید مهم تلقی شوند، چون ممکن است سریعا عفونت گسترش پیدا کرده و تمام طول پا و حتی کل بدن را درگیر کند.

– قرمزی، تعریق و داغ شدن پا از نشانه‌های عفونت هستند. وقتی خون کمتری به پا برسد، پا به اندازه کافی اکسیژن و غذا دریافت نمی‌کند و نمی‌تواند در مقابل عفونت‌ها جنگیده و خوب ترمیم شود.

– مهم‌ترین روش برای پیشگیری از آسیب‌ پاها، حفظ سطح قند خون در محدوده طبیعی، تغذیه صحیح، ورزش و رعایت بهداشت فردی است.

اگر شما یک بیمار دیابتی هستید، حتما روزانه پاهایتان را معاینه کنید تا مشکلات کوچک را بیابید و اجازه ندهید به آسیب‌های جدی تبدیل شود. با روش‌های ساده شست‌وشو و درمان‌های موضعی، می‌توانید آنها را رفع کنید.

بیماران دیابتی یا پای دیابتی باید به نکات زیر توجه نمایند:

– از پاهایتان مراقبت کنید و از زخم شدنشان پیشگیری کنید.

– هر روز پاهایتان را با آب گرم و صابون ملایم بشویید و از نظر زخم و عفونت مشاهده نمایید.

– برای اینکه تمام قسمت‌های پا را مشاهده کنید، می‌توانید از یک آینه استفاده کنید.

– به هر نوع ترک، تاول، پوسته، بریدگی، خراشیدگی و قرمزی توجه کنید.

– پاها و به خصوص لای انگشتان را کاملا خشک کنید. می‌توانید از کرم‌های مرطوب‌کننده در محل پاشنه و قسمتی از پوست پا که خشک شده و ترک برداشته، استفاده کنید؛ ولی هرگز آن را بین انگشتان پا نمالید.

– ناخن‌ها را کوتاه نگه دارید، کوتاه کردن ناخن‌ها به صورت صاف، بعد از خیساندن یا دوش گرفتن و حمام رفتن باشد.

– زمانی که با مواد داغ تماس پیدا می‌کنید، مراقب پاهایتان باشید. چون ممکن است بدون اینکه احساس کنید، سوختگی رخ دهد.

– قبل از اینکه پایتان را در آب فرو ببرید، دمای آن را با دستتان کنترل کنید.

– بدون استفاده از ضد آفتاب در معرض نور خورشید قرار نگیرید.

– اگر پایتان میخچه یا پینه دارد، خودتان برای برداشتن آنها اقدام نکنید و اجازه بدهید پزشک آنها را بردارد.

– به طور منظم جهت معاینه به پزشک مراجعه کنید.

نکات قابل توجه در انتخاب کفش و جوراب:

– همواره کفش مناسب که اندازه پایتان است، بپوشید و همیشه بعدازظهرها برای خرید کفش اقدام کنید.

– پنجه کفش باید طوری باشد که انگشتان پا به راحتی حرکت کنند.

– هرگز کفشی که قسمت پنجه و پاشنه آن باز است، نپوشید.

– جوراب تمیز نخی به پا کنید و هر روز آنها را عوض نمایید.

– از پوشیدن جوراب‌های سفت و کشی اجتناب کنید.

– هرگز با پای برهنه راه نروید.

– قبل از به پا کردن کفش، داخل آن را نگاه کنید. سنگریزه‌ها، بند پاره کفش و ناخن‌های بلند می‌توانند تبدیل به نقاط فشاری شده و منجر به التهاب و عفونت شوند.

– تب و لرز نشانه عفونت است در صورت مشاهده، سریعا با پزشک یا پرستار خود در میان بگذارید. عفونت‌های کوچک با رعایت بهداشت روزانه و مراقبت‌های ساده و آنتی‌بیوتیک‌های تجویز شده توسط پزشک قابل درمان هستند. ولی اگر درمان به هر دلیلی به تاخیر بیفتد، عفونت وسعت یافته و حتی می‌تواند تا استخوان‌های پا نیز برسد و احتیاج به جراحی پیدا کند.

– رعایت بهداشت پاها شامل مراقبت روزانه، پوشش مناسب و جلوگیری از زخم شدن و صدمه پا و ویزیت منظم توسط پزشک است.